APH Syrenka kontra Trabant 2

      Pół ryba versus Satelita na kółkach
      
      czyli
      
      Syrenka kontra Trabant
      
      albo
      
      PRL kontra NRD



Idąc korytarzem, Łukasiewicz wyjrzał przez wychodzące na parking okno. Trampek stał jak przymurowany do bruku. Uśmiech mimowolnie rozciągnął mu usta. Jakkolwiek był niezadowolony z tej podróży, to chociaż miał trochę szczęścia. Do hotelu nie będzie musiał wracać autobusem albo tramwajem.

- Koła ci przyrosły do kostki?
Gilbert podskoczył w fotelu i spojrzał nienawistnym wzrokiem na opartego o jego auto Łukasiewicza. Zupełnie nie zauważył, kiedy ta blond zaraza wyszła z budynku. Zaraza zaś zadbała o to, żeby zauważoną nie zostać. Wyszła ramię w ramię z rosłym urzędnikiem, a potem tak obeszła parking, aby zajść Trampka z kąta martwego.
- Czego chcesz?
- Niczego. Tak sobie ciebie zauważyłem, to podszedłem. Nie wolno?
Gilbert prychnął.
- Nie przyrosłem. Miałem coś do załatwienia.
- Czyli już nie masz?
- Nie - odparował i w myślach ugryzł się w język. - Zaraz jadę do domu.
- Szerokości - Feliks klepnął w dach i obrócił się na pięcie.
W Gilbercie zawrzało. On tu czekał bitą godzinę, a ta cholera chciała tak po prostu sobie pójść. Nawet się nie zająknął o tym, czy by go Gilbert nie podrzucił. Nic! Nawet słówka! I co on teraz ma zrobić? Zawołać za nim? No litości! Zdenerwowany odpalił auto, depnął po gazie bardziej niż to było konieczne, dwusuw zawył i ruszył o wiele za szybko. Przyhamował i wyjechał na ulicę tylko po to, aby znów wpaść na Feliksa na przejściu dla pieszych. Żałował, że wpadł jedynie metaforycznie…
Trzeba było być ślepcem, aby nie zauważyć wkurzenia odmalowanego na twarzy Gilberta. Dodatkowo należało być jeszcze totalnym idiotą, żeby przy wiedzy Feliksa nie domyślić się, gdzie leżała przyczyna. Satysfakcja miło połaskotała Łukasiewicza w kark. Naprawdę wygrywał tego dnia na całej linii i aż podświadomie obawiał się chwili, gdy karta się w końcu odwróci. Należy się cieszyć tym, co jest - uznał i bezceremonialnie wpakował się do Trampka.
- No to skoro jedziesz do domu, to możesz mnie podrzucić - stwierdził zadowolony. - Wspominałeś, że ci to po drodze, więc nie będziesz stratny.
Coś w Gilbercie zawyło - prawdopodobnie jego ego. Powiedział tak, nie było się co wypierać. Powiedział tak, żeby Feliks sobie nie pomyślał, że Gilbert zgodził się jechać po niego przez pół miasta. O nie, przecież gdyby tak musiał, to by się wypiął i tyle, prawda? Mogli mu naskoczyć… Teraz poranne kłamstwo do niego wracało. Kurna! Trzeba się było modelowo rozchorować, jakąś czerwonkę złapać czy inne jakieś takie… Gospodarka kwiczy pod komuną, to musieliby zrozumieć. Zahamował przed pasami i przepuścił rodzinę z dziećmi. Przyszłość narodu uwieszona na ojcowskim płaszczu darła się wniebogłosy. Feliks zaczął nucić międzynarodówkę, a silnik Trampka dzielnie próbował ją zagłuszyć. Nie żeby wykonanie było bolesne, a raczej dla zasady. Wyjeżdżając z podporządkowanej, drogę zajechała im ciężarówka i poczęła sunąć dostojnie przed nimi. Metr, drugi, trzeci, czterdziesty… Rozwrzeszczana dwusuwem cisza czekała w napięciu aż któryś się odezwie. Zbyt długie milczenie było pomiędzy nimi złym znakiem. Milczeć na wspólne tematy mogą dobrzy przyjaciele, ale tutaj…
Gilbert gwałtownie zatrzymał Trampka i zawrócił.
- Pobłądziłeś? - Feliks zdumiał się.
Cisza odetchnęła.
- Nie twój biznes.
Zatrzymał się kilka przecznic wcześniej, zgasił silnik i wysiadł zostawiając po sobie nieme „czekaj" uwieszone na klamce. Feliks patrzył, jak Gilbert znika w pobliskiej bramie, i patrzył nie dlatego, że go to ciekawiło, a ponieważ znalazła się ona akurat w centrum jego pola widzenia. Drzwi zamknęły się i otworzyły chwilę później, ale Feliks nie umiał określić jak długa była to chwila. Zmęczone, zaspane myśli zawieruszyły mu się gdzieś na wschód od Nysy Łużyckiej.
Gilbert wrócił z płócienną torbą.
- Przez ciebie musiałem rano prosić ludzi, aby mi zakupy zrobili, bo przez ciebie cały dzień mi wyrżnęło z życiorysu.
- Lepiej się ciesz, że w ogóle było co kupować - odgryzł się Feliks i z zaciekawieniem przyglądał, jak Gilbert próbuje się wygiąć na tyle, aby odłożyć cenną siatkę na tylnią kanapę. - Daj to, potrzymam ci. No i nie patrz tak na mnie, przecież ci tego nie zeżrę. Mam w pokoju cudowny kawał dobrej kiełbasy zdobyty w zamian za kilka przysług. Cudem mi jej wczoraj komuch nie wyniuchał. A dziś go już niet. Się rozpytałem i mi w robotniczym nikogo do kompletu nie dadzą, więc będzie można zjeść w spokoju.
- Komuch?
- Ano. Taki z krwi i kości… i kilku innych rzeczy, bo był co najmniej przy kości. Truł mi do późna w nocy, taki z niego był towarzysz Towarzyski - prychnął. - Więc weź się i nie narzekaj.
Przez myśli przeleciały Gilbertowi dwie błyskawice. Pierwsza z wrzaskiem „i dobrze ci tak", a druga, że skoro tak, to zamiast mu w aucie życie zatruwać, mógł odsypiać.
- Tutejszy był?
- Ano chyba. Ale z tych idealistów, co gdyby ten ustrój tworzyli, to byśmy totalnie w raju mieszkali.
Gilbert prychnął i wrócił na główną.
Zmierzch przeszedł w noc nim dojechali pod blok mieszczący hotel robotniczy. Sam jego widok zniesmaczył Gilberta. Byłby całkiem szczęśliwy, gdyby latarnie nie działały i nie musiałby oglądać tego szkaradztwa. A Feliks, jak na złość, bardzo powoli wysiadał z auta, uważnie sprawdzając, czy mu przypadkiem coś nie wypadło.
- Do kiedyś - rzucił jeszcze i trzasnął drzwiami tak mocno, że przez moment Gilbert miał wrażenie, że się Trampek zaraz rozpadnie.
- Taaa - mruknął i odjechał szczęśliwy, że ten parszywy dzień się w końcu skończył i można wrócić do domu…
…mam święty spokój, zjem coś, napiję się, obczaję gazetę i będzie super - stwierdził, a silnik zacherlał niepewnie. - Pośmieję się z propagandy i będzie jak co dzień.
Jęknął. Miał szczerze dość tego „jak co dzień". Wkurzało go ono na okrągło i chwilami miał dziką ochotę wykopać sobie własny tunel pod murem i zwiać, choć wiedział, że jego miejsce jest tutaj - nawet pomimo od niechcenia rzucanych przez Saksonię komentarzy, że „prusaki się rozniosły". A to oznaczało, że musi tu gnić - cholerna historia!
I pomyśleć, że nie tak dawno temu układałem się z Iwanem jak tu to wkurzające blond gówno wykończyć i co? Gówno przetrwało, a ja wylądowałem po kolana w bagnie! Gówno ledwie wystaje ponad powierzchnię, a jeszcze się śmieje! Do dupy to!
Prychnął i zawrócił na skrzyżowaniu. Nagle uznał, że też się czasem chce pośmiać otwarcie. A czemu by nie? Skoro Feliks mógł, to jakim prawem jemu nie byłoby wolno?!
Zaparkował przed hotelem i wszedł do środka, jakby wchodził do siebie. No bo w zasadzie wchodził. Był u siebie gdziekolwiek by się akurat na terenie NRD nie znalazł, bo w końcu to on był tym NRD. Uśmiechnął się do siebie i tylko przy okazji do znudzonej kobiety na recepcji. Miała w wyrazie twarzy wyryte to samo zacięcie co Ludwig. Walcem drogowym takiej nie staranujesz… o ile nie masz praktyki, podejścia, uroku osobistego i kilku innych przymiotów ciała i duszy, w które to niechybnie historia Gilberta zdążyła wyposażyć. Odpowiednie rządowe papiery też się przydawały.
Kobiecina popatrzyła na niego, na zdjęcie w dokumencie, na cały dokument, a wzrok miała taki, że w powietrzu słychać było przerażony pisk papieru i atramentu w obliczu ich śmierci. Gdyby legitymacje umiały mówić, to ta właśnie krzyczałaby wszystko, co wie o Gilbercie Weillschmidtcie ani razu się przy tym nie zająknąwszy. Na szczęście mówić nie umiała.
- Trzysta pięć - wymruczała kobieta i oddała mu dokument. - Trzecie piętro i na końcu korytarza. Winda nie działa. I co by spokojnie, bo wie pan, tu porządni robotnicy mieszkają, co jutro rano muszą być wypoczęci w robocie.
- Yhym - odmruczał, odwrócił się na pięcie i zniknął na klatce schodowej.
Im dalej od tej kobiety, tym lepiej. Porządni robotnicy, pffff. Znaczy tego im nie odmawiał. Mogli sobie być porządni, wstrzemięźliwi, myć codziennie uszy i wysyłać listy do mamy co trzeci dzień. Miał to gdzieś. Ale to, jak to powiedziała… Wzdrygnął się. Brakowało jeszcze, aby uwieńczyła to jakimś „dla dobra ogółu" czy „w imię komunizmu". Ale lud lubił wierzyć w obietnice dobrobytu i przymykać oko. Tak było, jest i będzie. W odpowiednim momencie schodzenia na dno dać im nadzieję, a pójdą. Wtedy poszli, teraz też idą, chociaż mniej zgodnie. Co się dziwić? Prychnął. Durny mur, durny podział…
Korytarz na trzecim piętrze był z gatunku tych, na których wzorują się ci, co bzdurzą o światełkach na końcu tunelu w chwili śmierci. Klatka schodowa wbijała się weń idealnie na środku, a korytarz strzelał w lewo i prawo. Po obu stronach ciągnęły się identycznie bezbarwne białe drzwi, ściany pomalowano u góry na biało, u dołu jakimś koszmarnym odcieniem błyszczącego żółto-brązu. Jedynie okna znajdowały się na jego dwóch przeciwległych końcach. Na ich parapetach stały słoiki pełne petów, a całe światło pochodziło z przykurzonych plafonów. Drzwi z numerem trzysta pięć niczym od innych się nie różniły. Równie białe z taką samą aluminiową klamką i zamkiem nad nią. Przez moment chciał zapukać - odruch jakiś urzędowy, tfu! - potem szybko zmienił zdanie i nacisnął klamkę. Drzwi nie puściły. Zaklął. Się gówno zamknęło. Zapukał. W ramach odpowiedzi dostał poirytowane spojrzenie przewiercające go na wylot przez na wpółotwarte drzwi.
- Czegóż dusza pragnie? Bo ja generalnie idę spać, więc zwięźle.
Gilbert prychnął i bez słowa wyjaśnienia wprosił się do środka.
- Taki duży urósł i się panoszy. Głowa w chmurach - prychnął Feliks i zamknął za nim drzwi.
Mieszkanie składało się z kwadratowego przedpokoju z przyległą doń łazienką, wąską ciemną kuchnią i pokojem, w którym królowały dwa łóżka, stół z trzema krzesłami i szafa. W oknie wisiała wyszarzała firanka. Głównym elementem przedpokoju był regulamin. Kartkę - oprawioną! - przybito przy wieszaku. Kolejne punkty głosiły zakazy palenia w mieszkaniach, spożywania alkoholu, łamania ciszy nocnej (22 - 6)… Oraz nakazy wyrzucania śmieci przed godziną dziewiątą, bla, bla, bla… Gilbert czytał to z rosnącą chęcią wywalenia tego za okno. Najchętniej bez jego uprzedniego otwierania.
Feliks stał w progu pokoju oparty o framugę. Ręce miał złożone na piersi i nieprzerwanie świdrował Gilberta wzrokiem. - To dowiem się czemu zawdzięczam tę wizytę?
- Nie - prychnął.
-  A to super. No to wypad stąd.
Gilbert ani myślał. Z trzymanej w dłoni torby wyciągnął dwie butelki, a charakterystyczne dzwonienie szkła o szkło świadczyło, że to nie cały zapas tego, co mu „znajomi kupili, żeby nie musiał głodować".
- Znajdź na to jakieś szklanki. I otwieracz.
Tym razem to przyszła kolej Feliksa na wymowne prychniecie.
- Kuchnia tam - powiedział i kiwnął głową w jej stronę. - Selbstbedienung. A otwieracza nie ma, ale klucze dadzą radę - dodał i wrócił do pokoju, gdzie bezceremonialnie zwalił się na łóżko.
I to ma być ta słowiańska gościnność, dobre sobie - parsknął w myślach Gilbert, ale do kuchni poszedł. Szklanki znalazł; nieco zużyte musztardówki. Nie mógł się powstrzymać, aby ich nie opłukać. Gdy wrócił do pokoju Feliks siedział oparty plecami o ścianę z nogami na przysuniętym sobie krześle i patrzył w wejście.
- To nadal mi nie powiesz, czemu zawdzięczam tę wizytę? - powtórzył pytanie na granicy ziewnięcia.
- Jestem u siebie.
- Doprawdy? Rozumiem, że totalnie zapomniałem dokleić na drzwiach kartkę tymczasowe terytorium Rzeczpospolitej Polskiej?
- Ludowej.
Feliks prychnął i teatralnie się naburmuszył. Nie wyglądałoby to nawet w połowie tak śmiesznie, gdyby go akurat wtedy ziewnięcie nie pokonało.
- Tak, tak… Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej - mruknął. - Ludu tu tylko akurat brak, więc pierwsze lepsze. To się dowiem w końcu, o nieprzenikniony, co cię tu przywiało? - Zakpił i przeciągnął się.
- Bo tak.
- Bo tak? To moja odpowiedź, wiesz? Toris się o nią często pieklił, a tu widać, że to zaraźliwe.
- Wolę cię mieć na oku - stwierdził i postawił jedną szklankę na stole. Był już szoferem, kelnerem nie zamierzał. Sam ze swoją rozwalił się na drugim łóżku. Materac wbił mu się w udo pękniętą sprężyną, ale Gilbert ani myślał się skrzywić.
- Acha… No tak, bo siedząc w tej klitce w pojedynkę, mógłbym ci Berlin Wschodni podbić - stwierdził Feliks, a na twarzy pojawił mu się wyraz ciężkiego zamyślenia. - Tak… To by mogło…
- W snach.